#حرم
غرق گناه و آه و بی ارزش صدایی
یارب نگاهی؛گاه گاهی، گاه گاهی
آهم ببین، دردم نگر، فریاد من رس
من گم شدم در ظلمت و غربت الهی
#مناجات
#کمیل
#شعله_ای_زیر_خاکسترها
یادداشت های محمود بهرامی (کمیل)
طبقه بندی موضوعی
-
اشعار
(۴۰۵)-
بین الحرمین
(۴۰۴)
-
کلمات کلیدی
بایگانی
- خرداد ۱۴۰۳ (۱)
- دی ۱۴۰۲ (۲)
- آذر ۱۴۰۲ (۱)
- آبان ۱۴۰۲ (۱۱)
- مرداد ۱۴۰۲ (۴)
- تیر ۱۴۰۲ (۲)
- مهر ۱۴۰۱ (۲۶)
- خرداد ۱۴۰۱ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۵)
- اسفند ۱۴۰۰ (۴)
- دی ۱۴۰۰ (۲)
- آذر ۱۴۰۰ (۲۹)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۲۷)
- خرداد ۱۴۰۰ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۸۵)
- فروردين ۱۴۰۰ (۶۸)
- اسفند ۱۳۹۹ (۶۳)
- بهمن ۱۳۹۹ (۴۹)
- دی ۱۳۹۹ (۵۲)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
پیوندهای روزانه
پیوندها
بسی رنج بردم در این سال سی
جفاها نمودم به نفسم بسی
بدیدم گناهان خلقی سُترگ
کبیره گناهان خود را خَسی
یاد آن صوفی صافی باش هوش
چون که فرموده کلام حق به گوش
مرغ جَذبه چون شوَد پَرّان زِ عشق
پر زَند دل سوی صحرای دمشق
غرق گناه و آه و بی ارزش صدایی
یا رب نگاهی، گاه گاهی،گاه گاهی
من را ببین در مَستی دنیا گرفتار
افتاده در چاه و نباشد کُوره راهی
خواست این دل برود تا حرم یار نرفت
هرچه گفتم که بُرو، این دل بیمار نرفت
گفتمش هست خریدار به بازار عمل
نیش خندی بِزَد و بر سَرِ بازار نرفت
باز هم در سَحری، نام تو بر لب آمد
بازهم خیره سری، سوی تو با تَب آمد
بازهم ذکر ثنا و صنم و صوت حَزین
این غلام قمر از، وادی هر شب آمد
منم عبد فراری، آمدم باز
بر این درگاه نورانی، به صَد ساز
نِگر باز آمدم، یادم نمودی
اگر من آمدم، یادم تو بودی
باز آمد جمعه شب من هم دعا خوانت شدم
بر سر خوانت نشسته باز مهمانت شدم
باز هم توفیق حاصل گشت اندر این سرا
آیم از لطف حسینت آن شَهِ کرب و بلا
یک شبی در دل خود کرده به نجوا سخنی
هاتفی داده جوابم که به گفتار اینجاست
تشنه ام بر مِی تو، آه خدایا مِی کُو
سر تعظیم فرود آر که آن یار اینجاست
زندگی ام غرق عصیان و گنه گردیده است
توشه ی من غیر حسرت، ناله ای جز آه نیست
هر چه می گردم در این دنیای تاریک دلم
روزگارم لحظه ای با بخت خوش همراه نیست
الهی بنده ات را بنده گردان
سیه نامه نشان، شرمنده گردان
چو شد شرمنده و نادم زِ اعمال
ترحم کن لبش پر خنده گردان
طبیبی من نمی خواهم که تا هستی طبیب من
حبیبی من نمی خواهم که تا هستی حبیب من
تنم مجروح و قلبم گشته آزرده زِ ابلیسان
نصیبی من نمی خواهم که تا هستی نصیب من
دستم گرفته ای و مرا راه داده ای
در این جهان پست مرا جاه داده ای
ای طلعت خدا بنگر خسته گشته ام
ممنون زِ رحمتت که به دل آه داده ای