هزاران بند پهن است بهر این دل
دلم تنها اسیر مشهد توست
یادداشت های محمود بهرامی (کمیل)
طبقه بندی موضوعی
-
اشعار
(۴۰۵)-
بین الحرمین
(۴۰۴)
-
کلمات کلیدی
بایگانی
- خرداد ۱۴۰۳ (۱)
- دی ۱۴۰۲ (۲)
- آذر ۱۴۰۲ (۱)
- آبان ۱۴۰۲ (۱۱)
- مرداد ۱۴۰۲ (۴)
- تیر ۱۴۰۲ (۲)
- مهر ۱۴۰۱ (۲۶)
- خرداد ۱۴۰۱ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۵)
- اسفند ۱۴۰۰ (۴)
- دی ۱۴۰۰ (۲)
- آذر ۱۴۰۰ (۲۹)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۲۷)
- خرداد ۱۴۰۰ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۸۵)
- فروردين ۱۴۰۰ (۶۸)
- اسفند ۱۳۹۹ (۶۳)
- بهمن ۱۳۹۹ (۴۹)
- دی ۱۳۹۹ (۵۲)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
پیوندهای روزانه
پیوندها
گر نگاهی طرف این دل وامانده کند
دل که سهل است، همه دار و ندارم از او
مادری دارم که چندی هست دوری کرده او
از دو پای چابُک و دستان نَرم و پُر تَوان
دست و پایش پینه بسته، روی ماهش چون کویر
سر چو کابین قطاری، سِیرِ او در آسمان
نسیم کربلا وزان
زِ هر طرف به سوی ما
دوباره نوکری رسد
به قصر بی بدیل شاه
«می کشی مرا حسین»
ما خادمان حضرت موسی ابن جعفریم
مستان حیدریم و کنیزان کوثریم
هر لحظه بنگری، دل ما کربلایی است
خورشید و مه بِنِگَر، جمله اختریم
با عشق و صد امید، بر این خانه آمدیم
در ذکر یا حسین، به عالم سرآمدیم
عالم همه فدای غم و روضه های او
نغمه سروده ایم؛ که آل محمدیم
قلب خود را من به آل الله ولایی می کنم
فاطمی چون می شوم، دل کربلایی می کنم
محضر آل محمد روز آخر چون رسم
مست احمد گشته و نغمه سرایی می کنم
باز هم با ذاکران فاطمی ما سر خوشیم
ذکر زهرا گفته و با اهل دنیا خاموشیم
در میان عاشقان، با ذکر حیدر سر کنیم
گاه بارانی شویم و گه سراسر آتشیم
روضه چون وارد شود، ناله زِ هر سو سر زند
چون ولادت می رسد، چه چه زنان در چاوشیم
گر می طلبی عشق فقط کرب و بلا هست
گر می روی آنجا به دلت شور و نوا هست
زائر چو شوی بر گل زیبایی حسینی
اندر حرمش خوب ادب کن که خدا هست
« آخرین جمعه ی سال است کجایی آقا »
عمر من رو به زِوال است کجایی آق
« در آن نفس که بمیرم، در آرزوی تو باشم »
در آرزوی تو هرگز، به گفتگوی تو باشم
چرا که خود تو بگفتی، بیایی و بنشینی
زمان وعده رسیده، به جستجوی تو باشم
« شادی هر دو جهان بی تو مرا جز غم نیست »
خوشی اهل ولا، نوکری آل علی ست
همه دم ذکر تو گفتم
همه شب خواب تو دیدم
« وشما را فقط از دور زیارت کردم »
دردم این نیست که دوری شده است قسمت من
درد من ضرب لگدهاست که بر در می خورد
ای امیر وطن عشق دلت با ما نیست
و به ظاهر همه گودند دلم زهرائیست
بس گنه کرده ام از خجلت تو می میرم
و به والله بدون تو مرا تنهائیست
ساربان آهسته تر، من از سفر برگشته ام
بی برادر، بی پسر، بی همسفر، برگشته ام
با غمی محزون، دلی خونین جگر برگشته ام
با نوایی خسته و اشگ بصر برگشته ام
کاش وقت مردنم دستم به دامانت رسد
گر چنین باشد مرا دیگر چه حاجت، یا علی