« محبوب ترین خلق جهان است جواد »
خادم به دَرَش پیر و جوان است جواد
او میوه ی قلب دل بابای غریبش
ای شیعه بدان خط امان است جواد
یادداشت های محمود بهرامی (کمیل)
طبقه بندی موضوعی
-
اشعار
(۴۰۵)-
بین الحرمین
(۴۰۴)
-
کلمات کلیدی
بایگانی
- خرداد ۱۴۰۳ (۱)
- دی ۱۴۰۲ (۲)
- آذر ۱۴۰۲ (۱)
- آبان ۱۴۰۲ (۱۱)
- مرداد ۱۴۰۲ (۴)
- تیر ۱۴۰۲ (۲)
- مهر ۱۴۰۱ (۲۶)
- خرداد ۱۴۰۱ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۵)
- اسفند ۱۴۰۰ (۴)
- دی ۱۴۰۰ (۲)
- آذر ۱۴۰۰ (۲۹)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۲۷)
- خرداد ۱۴۰۰ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۸۵)
- فروردين ۱۴۰۰ (۶۸)
- اسفند ۱۳۹۹ (۶۳)
- بهمن ۱۳۹۹ (۴۹)
- دی ۱۳۹۹ (۵۲)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
پیوندهای روزانه
پیوندها
نکند یار زِ حال دل ما بی خبر است
نکند گریه برایش به سحر بی اثر است
نکند او برسد، ما به حریمش نرسیم
نکند ناله ی ما از غم او مختصر است
« از ازل تا روز محشر دوستت دارم حسین »
خوش بُود آن دوستی را که دو سر بر پا شود
من گدای بی سر و پای و گنه کارم حسین
گر نگاهی بر من از سوی تو گردد، من شه ام
در تمام عالم و هستی کجا یابم قرار
« بیقراری هایم اینجا، رنگ آرامش گرفت »
طبیبی من نمی خواهم که تا هستی طبیب من
حبیبی من نمی خواهم که تا هستی حبیب من
تنم مجروح و قلبم گشته آزرده زِ ابلیسان
نصیبی من نمی خواهم که تا هستی نصیب من
« کمیل » اینگونه فهمیده، در این دنیا در آن دنیا
کجا بهتر شود پیدا، حسین ارباب بی همتاست
دستم گرفته ای و مرا راه داده ای
در این جهان پست مرا جاه داده ای
ای طلعت خدا بنگر خسته گشته ام
ممنون زِ رحمتت که به دل آه داده ای
بگو چندی مرا در خواب دیدی
چه شبهایی مرا بی تاب دیدی
میان این و آن درصد به چند است
عبادت، توبه، اشک ناب دیدی
شب جمعه
ای حسین جانم
یاد تو نکنم
مُردنم حتمی ست
شب جمعه
دیده تر نشود
دل به تو ندهم
صاحب من کیست
حسین جانم یک نگاهی کن
دل ما را کربلایی کن
ای حسین جانم ای حسین جانم
« اصلا تو آفریده شدی محض دلبری »
مولا برای ایل و تبارم تو سروری
من جای جای جهان را بگشتم و
دیدم که نیست زِ حرم جای بهتری
دگر رنجور گشته این تن و جان از غم دنیا
« به یک پیمانه ی مِی، کرد ساقی حل مشکل ها »
« آقا تمام بود و نبودم برای توست »
بیمار هستم و دل مبتلای توست
با پای دل رسیده تنم بر حریم دوست
بیمار را چه طلب جز شفای توست
« تا تو زمین سجده ای، سر به هوا نمی شوم »
اهلیتم زِ کربلا، اهل بلا نمی شوم
در راه عشق چه سر ها که داده ایم
ما زیر پای حضرت صاحب فتاده ایم
در سیر این عوالم و عقبا، بُوَد عیان
« مدیون لطف مادر این خانواده ایم »
« خوشا به حال خیالی که در حرم مانده است »
نه، خوش به حال دلی که خودش حرم باشد
ای زائرِ نشسته میان حرم ببین
قلب شکسته ای به حرم جا نمانده است
گر یافتی میان حرم آن شکسته را
با دیگران مگو، که امانت سپرده ام