در کنار پَرِ پرستوها
دلربایی نموده یک دختر
گوشواره قلبی و زیبا
صورتش چون نگین انگشتر
یادداشت های محمود بهرامی (کمیل)
طبقه بندی موضوعی
-
اشعار
(۴۰۵)
-
بین الحرمین
(۴۰۴)
-
کلمات کلیدی
بایگانی
- خرداد ۱۴۰۳ (۱)
- دی ۱۴۰۲ (۲)
- آذر ۱۴۰۲ (۱)
- آبان ۱۴۰۲ (۱۱)
- مرداد ۱۴۰۲ (۴)
- تیر ۱۴۰۲ (۲)
- مهر ۱۴۰۱ (۲۶)
- خرداد ۱۴۰۱ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۱ (۵)
- اسفند ۱۴۰۰ (۴)
- دی ۱۴۰۰ (۲)
- آذر ۱۴۰۰ (۲۹)
- شهریور ۱۴۰۰ (۲)
- مرداد ۱۴۰۰ (۱۱)
- تیر ۱۴۰۰ (۲۷)
- خرداد ۱۴۰۰ (۲)
- ارديبهشت ۱۴۰۰ (۸۵)
- فروردين ۱۴۰۰ (۶۸)
- اسفند ۱۳۹۹ (۶۳)
- بهمن ۱۳۹۹ (۴۹)
- دی ۱۳۹۹ (۵۲)
- آذر ۱۳۹۹ (۹)
آخرین مطالب
پربیننده ترین مطالب
پیوندهای روزانه
پیوندها
.
نفرتی در وجودشان جاری
غرق وحشت زِ مرد میدانند
لاله ها را نموده رنگ شفق
تا که شیر از سگان بترسانند
صبح ات سپید، ای که سیاهی چشیده ای
اندر فراق حضرت صاحب چه دیده ای
تو سر بلند به گوشه ی تاریخ در نوا
گرچه سکوت کرده ای و قد خمیده ای
دل ما با فلسطین است آنها را نمی دانم
از این احوال غمگین است آنها را نمی دانم
به هر جا موشکی و کودکی و مادری در خون
دلم را داغ سنگین است آنها را نمی دانم
شرحه شرحه سینه ام درد است و داغ
می کشد آخر مرا درد فراغ
هر کسی را راه در این راه نیست
عشق بازی می کند شاه چراغ
امشب شنیدم یک چراغی را شکستند
ما را چه غم شاه چراغان است اینجا
در ذهن خود گفتم چراغی گشته خاموش
گفتا غلط گفتی ، که مهمان است اینجا
اولین فاطمه هستی که حرم دار شدی
چون برادر به سفر رفته تو بی یار شدی
بین دیوار نماندی و به سنگت نزدند
در فراق رُخ محبوب، گرفتار شدی
مدال افتخارم نوکری بر حضرت زهراست
که این سان نوکری شاهی من بر عالم بالاست
تپشهای دل و قلب و زبان هر لحظه می گویند
که اربابم به هر جایی فقط صدیقه ی کبری ست
بسی رنج بردم در این سال سی
جفاها نمودم به نفسم بسی
بدیدم گناهان خلقی سُترگ
کبیره گناهان خود را خَسی
ممنونم از کریم، مرا گریه داده است
آآغوش بر گشوده به من هدیه داده است
گفتم که میرود مَهِ خوب خدا چه حیف
دیدم شبی دوباره به ما فدیه داده است
امشب دلم به حال خودم قطعه قطعه شد
چون ماه خوب خدا رو به آخر است
دستم بگیر و گذر کن زِ هر گناه
آخر امید این دل مضطر، به حیدر است
کافر دوباره تیغ برآورد و سَر گرفت
این سَرو قامتان زمان، شیعه بوده اند
جهل بن سلاخ گردیده عیان
سر زند شمشیر کفر از شیعیان
این سکوت یک جهان است ای بشر
گاو داده شیر خود را پیشتر
حال اندوه مرا هر گل، گلخانه نوشت
آن زمانی که سحر قطره ی شبنم را دید
« ای اهل حرم میر و علمدار نیامد »
« سقای حسین سید و سالار نیامد »
با اهل حرم بودم و دنبال علمدار
آقای جهان گفت، علمدار نیامد