غم عشق تو دیوانه، کند گاهی دل ما را
جنون غم کشد این دل، به سوی جنت الاعلی
نفسهایم شمارشگر، میان سینه ام قلبی
که با شدت تپش دارد، برای غربتت مولا
سیاهی های هر ساله، مرا با گریه می خواند
مرا بیچاره می سازد، شود چون ماه خون پیدا
شبانگاهان به خواب خوش، حریمت را نشان دادند
و من در حسرتت باشم چو بر خیزم از این روئیا
سر خود را که بر دارم زبالش، بالشم خیس است
به روضه سر کنم هر لحظه و چشمان من دریا
همه عالم خوش دنیای خویش اند و منم با تو
خوشی های تمام عالم امکان کنم پیدا
امیدم بر شبی باشد، که ظلمانی ست احوالم
و حالم را تو می دانی و بر من سر زنی آنجا
تو می آیی و مادر وعده بر این آمدن داده
که تنها نیست، آنکه گریه کرده بهر ثارالله
«کمیلم» نوکری باشم، زنوکرهای دربارش
کجا بهتر کنم پیدا، من از دردانه ی زهرا
