ای زاده ی علی ای پور مرتضی
نامت همیشه هست سردار کربلا
ساقی به نیزه و ساغر به نیزه ها
فریاد از غم و از داغ کربلا
کو اکبرت حسین کو اصغرت حسین
عباس را چه شد در دشت نینوا
اینجا شود سرت بر نیزه و تنت
در زیر سم اسب فریاد و ویلتا
گلها یکی یکی از ساقه ها جدا
پر پر شده کنون در دشت نینوا
آن باغبان پیر در لحظه ی وداع
تکیه زند به نی با سوز و صد نوا
گوید الا جهان هل من بود معین
اصغر کند شتاب بابا ببین مرا
ناگه ز خیمه ها شیون به پا شود
گویند کودکت با تو کند نوا
او گریه می کند تا در رکاب تو
باشد به نیزه و جان را کند فدا
آتش گرفته بود از دور خیمه ها
دختر به ناله گفت بابا بیا بیا
این پرده را درید آن گرگ بی حیا
معجر به سر نماند بر اهل مصطفی
ویران نشین شدیم در شام پر بلا
ام حبیبه هم نشناخت عمه را
موها همه سپید قد ها همه کمان
الغوث و الامان بر درگهت خدا
اینجاست خیزران می خورد بر دهان
فریادها کنم از غصه ات شها
آتش به خیمه ها سر ها به نیزه ها
فریاد العطش سقای کربلا
عباس خون جگر در صحنه شیر نر
دستش بریده و از پیکرش جدا
اندر کنار شط شق القمر شده
دستان بریده و فرقش شده دو تا
آتش گرفته است در خیمه ساجدین
نه خیمه آتشین روح از بدن جدا
فریاد او بلند عمه مرا ببین
آتش گرفته ام کف می زنند چرا
حالا تو خود بگو از گفته های من
آیا توان که خواند هر درد را بلا
گر صبر می کنی صبری نما جزیل
این صبر ها کجا بنگر تو عمه را
دردی که می کشم بسیار اندک است
این دردها کجا آن دردها کجا
در ناله می شوم تا امتحان شوم
گویم مرا بس است ای مهربان خدا
این شعر از «کمیل» در تب نوشته شد
از تشنگی و صبر از شاه سر جدا
