می روم پای برهنه سوی شهر کربلا
می روم با صد نوا و صد امید و صد خطا
ابتدای مقصدم شاه نجف باشد ولی
انتهای مقصدم سردار تنهای سپاه
من به همراه عزیزانم به ره دل می دهم
عاشقان حضرتش موکب به موکب با صفا
گر نگاهی بر من بیچاره بنماید حسین
اینچنین پیمودن راهم نباشد پُر زِ آه
هر عزیزی در میان ره بیامد گریه کرد
از برای آن اسیر و اهل بیت و بچه ها
زائری با پرچم سرخ حسین اَندر رَه و
وآن دگر با عطر و عود و بوی خوش در خیمه ها
ذاکری با اشک چشم و قلب پاک و عشق و شور
دیگری با صد اِنابه، گریه و سوز و دعا
آن یکی با درد پا و خستگی و تاولش
وآن دگر با پیری و فرسودگی و با عصا
صد هزاران مهربان در ره پذیرایی کنند
از غلامان حسین اندر میان خانه ها
در مسیری پر ز احساس و صبوری، بندگی
در مسیر اربعین، راه نجف تا کربلا
خانه ها هر یک شده موکب، حسینیه (مَبیت)
خوش بحال خادمان و صاحبان خانه ها
حضرتش آید زند سر اندر این راه و مسیر
بر تمام زائران و خادمان و تکیه ها
بچه ها با عطر و عود و جام آب و مهر و عشق
زائران را کرده سیراب و سپس رفع بلا
عاشقان با عشق مولا پا به راه عشق او
ذکر لبهاشان شده یابن علی المرتضی
گر دوباره فرصتی پیش آید و هم دعوتی
با تأمل می روم اندر ره عشق و وفا
هر کسی با صد امید و عرض حاجت آمده
دست خالی بر نگشته از بر این در گدا
این « کمیل » است و پیاده آمده با صد ادب
تا که شاید حضرت مولا ببخشاید گناه
